I jak tu się powstrzymać

5:00 to w sobotni poranek na Zimowym jeszcze środek nocy, głowa lekko ciężka ale wyjścia nie ma iść trzeba. Bardzo powoli się ogarniam i ruszam, jeszcze po ciemku, w jedynym słusznym kierunku. Docieram do granicy lasu, już świta. Cienka warstwa świeżego śniegu leży na, starym, twardym podłożu i w stromych miejscach zaczynam się lekko zsuwać. Zakładam harszle i w zakosy podchodzę powyżej skał nad którymi już po prostej kieruję się na wierzchołek. Na szczycie Diablaka jestem 30 minut po wschodzie słońca. Pusto, lekki mróz, trochę wiatru, chmury poniżej wierzchołka, Tatry, Mała Fatra i Beskidy jak na wyciągnięcie ręki. Bajka. Zaczynam zjazd równolegle do szlaku ale zmrożony, przewiany śnieg nie daje frajdy. Na wysokości Kościółków opuszczam grań i stromym terenem, ale już po fajnym, świeżym śniegu zjeżdżam do schroniska. Jest 8:07 zdążyłem na śniadanie.

     

Przedpołudnie i wczesne popołudnie spędzam w gronie tych co to na górę nie poszli bo: 

zaspali,

kiedyś już byli, 

może kiedyś pójdą,

zawrócili bo warun za ciężki,

nie wiedzieli, że na Zimowe jadą,

a przede wszystkim tych co to wolą piwo wypić i pośpiewać niż zmarznąć i się umęczyć.

Plan na popołudnie: wyjść i zjechać z Kościółków, nie za daleko, nie za długo i co by na obiadokolację być z powrotem. W górach już pusto i cicho. Pogoda się zmieniła i po porannym błękicie i słońcu ani śladu. Przy schronisku mijam uczestników zjazdu, podobno na byle czym choć o zwycięzcy bym tak nie powiedział ;-)

W schronisku towarzystwo wieczorem się lekko podzieliło, nie przeszkadzając sobie prawie wcale, na grupę bawiącą się przy przenośnym, jak na turystów górskich przystało głośniku i klasycznych miłośników piosenki turystyczno - żeglarskiej. Sobotni wieczór, pomimo bufetu zamkniętego około 22, przeciągnąć się aż do niedzieli.

Statystyka:

Dystans:  9,2 km

Przewyższenie: 910 m

Wikipedia:

Diablak 

Kościółki