Odpowiedzi jest kilka lub nawet kilkanaście i pewnie każdy kto się z nią spotkał chociaż raz coś innego w niej znalazł. Ja znalazłem: 1000 m różnicy poziomów, kilka wariantów podejścia, trudny teren, zmienność i surowość pogodową, jedyne takie beskidzkie widoki i względną bliskość od domu. Wszystko to sprawia, że Babia Góra nie może się znudzić i każda wizyta na niej jest troszeczkę inna o czym możecie się przekonać nie koniecznie wychodząc z domu: 2017 na Babiej Górze. Plan mojej ostatniej wycieczki na Babią Górę zakładał wyjście na Diablaka trzy razy i powrót do domu na niedzielny obiad. Tradycyjnie pobudka w środku nocy, dość szybka, ale bezpieczna, trasa w góry i o 5:32 z Rabczickiej Polany na Słowacji ruszam trawersem (szlak niebieski) w kierunku Stańcowej, z której zaczynam podejście, szlakiem zielonym na Babią Górę. Po drodze mijam ruiny "Schutzhaus auf der Babiagura" obchodzę zalegający stromy i twardy płat śniegu i po niespełna dwóch godzinach napierania jestem na Diablaku pierwszy raz. Cisza, spokój, na szczycie jeden turysta, jakoś dziwnie, że przy tak pięknym poranku na szczycie nie ma "tłoku".
Króciutki odpoczynek na szczycie, panoram i szybko w dół przez Bronę na Markowe Szczawiny gdzie czeka Agnieszka po wizycie na wschodzie słońca. Przy schronisku chwilka oddechu, baton, kilka żelków, łyk wody i w górę. Ruszam Górnym Płajem w kierunku Przełęczy Krowiarki, po około kilometrze skręcam w żółty szlak i przez tzw Perci Akademików, zmęczony stromym podejściem po 3 godzinach i 45 minutach od rozpoczęcia wycieczki wychodzę na Diablak po raz drugi.
Na Diablak coraz ludniej. Dosłownie chwila oddechu i dalej w drogę. Tym razem zbiegam w kierunku Sokolicy (szlak czerwony) aby tuż przed nią skręcić w Perć Przyrodników (szlak zielony) i zbiec do Górnego Płaju, którym kieruję się w stronę Markowych Szczawiny. Płaj po 20 km w nogach już nie jest taki płaski i wcale łatwy, dodatkowo żar z nieba robi swoje. Po 3 km na Skręcie Ratowników chwilę odpoczywam, zjadam ostatniego żelka i ponownie ruszam Akademicką Percią w kierunku szczytu Babiej Góry. Stopnie jak by coraz wyższe, a upał i zaduch wręcz tropikalny. Po prawie 6 godzinach staję na Diablaku trzeci raz. Pozostaje mi zbieg szlakiem żółtym, słowackim, do auta i powrót do domu. Niestety na obiad spóźniłem się 30 minut ;-)
Na pytanie z typu tych filozoficznych: "A po co tak się męczyć?" Odpowiem: trening sama się nie zrobi, a trasa na zawodach sama nie przebiegnie, nawet po woli, a już w lipcu czeka na mnie: GROSSGLOCKNER ULTRA-TRAIL i jego koronne 110 km.
Statystyka:
Dystans: 31,26 km
Przewyższenie: 2190 m
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz